NANIEDZIELNIK 19.05
W tym tygodniu obchodzimy Święto Pięćdziesiątnicy. Dwadzieścia wieków temu, Kościół został słyszalnie i widzialnie wzmocniony przez Ducha Świętego, aby kontynuować dzieło rozpoczęte przez Jezusa. Tematem przewodnim tego tygodnia jest zatem Orędownictwo Ducha Świętego. W psalmie, który rozpoczyna nasze nabożeństwo, czytamy, że Duch Święty odnawia całe stworzenie. W Dziejach Apostolskich mamy opis przyjścia Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy. Piotr, wzmocniony przez Ducha, wygłasza kazanie, a jego pierwsze słowa to obrona współbraci apostołów. Z Listu do Rzymian dowiadujemy się o wstawienniczej posłudze Ducha Świętego. Natomiast w Ewangelii Jana, Jezus naucza swoich uczniów o Duchu Świętym i nazywa Go Orędownikiem.
Dzisiejsze czytania prowadzą nas przez różne aspekty działania Ducha Świętego – od odnowienia stworzenia, przez wzmocnienie do głoszenia Ewangelii, aż po Jego wstawienniczą i orędowniczą rolę w naszym życiu. Zapraszam Was do wspólnego zgłębiania tych tematów. Niech Duch Święty, który zstąpił na apostołów w dniu Pięćdziesiątnicy, wypełnia również nasze serca i prowadzi nas na ścieżkach prawdy i miłości.
Posłuchajmy fragmentu z drugiego rozdziału Dziejów Apostolskich, który będzie podstawą dzisiejszego rozważania:
1 Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. 2 Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. 3 Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. 4 I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. 5 Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. 6 Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku. 7 «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami?» - mówili pełni zdumienia i podziwu. 8 «Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? - 9 Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, 10 Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, 11 Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie - słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże».
Dzieje Apostolskie 2, 1-11 (BT)
Dzieje Apostolskie to kontynuacja Ewangelii świętego Łukasza. Łukasz, lekarz i towarzysz apostoła Pawła, jest autorem obu ksiąg i adresuje je do Teofila, najprawdopodobniej wpływowego chrześcijanina lub sympatyka chrześcijaństwa. Obie księgi mają na celu ukazanie wiarygodności i ciągłości chrześcijańskiego przesłania, od działalności Jezusa po jego zmartwychwstaniu aż do początków Kościoła i misji apostołów. Dzieje Apostolskie koncentrują się m. in na działalności apostołów, zwłaszcza Piotra i Pawła. Księga dokumentuje, jak po zmartwychwstaniu Jezusa jego uczniowie zaczynają głosić Ewangelię, napotykając zarówno wsparcie, jak i prześladowania. Jest to również kronika formowania się pierwszych wspólnot chrześcijańskich, problemów, z jakimi się borykały oraz wydarzeń, które miały wpływ na rozwój Kościoła.
Dzieje Apostolskie zostały napisane prawdopodobnie w latach 80-90 I wieku n.e., w okresie, gdy chrześcijaństwo zaczynało się intensywnie rozwijać poza granicami Palestyny. Tło polityczne obejmuje panowanie cesarzy rzymskich oraz napięcia między władzami rzymskimi a Żydami, co miało wpływ na rozwój nowego ruchu religijnego. Pięćdziesiątnica, obchodzona 50 dni po Święcie Paschy, była jednym z trzech głównych świąt żydowskich, podczas których wierni pielgrzymowali do Jerozolimy. Szawuot pierwotnie było świętem wyrażającym dziękczynienie za zbiory. W czasie Drugiej Świątyni nabrało również znaczenia religijnego, upamiętniając nadanie Tory Mojżeszowi na górze Synaj. Jerozolima, stolica religijna i kulturalna Izraela, była w tym czasie pełna pielgrzymów z różnych części świata. Święto przyciągało Żydów z diaspory, którzy przybywali, aby uczestniczyć w licznych uroczystościach. To zgromadzenie ludzi z różnych regionów stworzyło kontekst dla jednego z najważniejszych wydarzeń w historii chrześcijaństwa – zesłania Ducha Świętego. Pięćdziesiątnica stała się momentem przełomowym, który oznacza początek działalności Kościoła. Zesłanie Ducha Świętego na apostołów symbolizowało wypełnienie obietnicy Jezusa o przysłaniu Pocieszyciela, jak opisane jest w Ewangelii Jana (J 14,26). Dzień ten jest często nazywany „urodzinami Kościoła”, ponieważ to wtedy apostołowie, napełnieni Duchem Świętym, zaczęli odważnie głosić Ewangelię, co doprowadziło do pierwszych nawróceń i chrztów. Zesłanie Ducha Świętego i dar mówienia różnymi językami (glossolalia) miał ogromne znaczenie w kontekście święta Pięćdziesiątnicy. Żydzi z różnych regionów, mówiący różnymi językami, byli zdumieni, słysząc apostołów głoszących wielkie dzieła Boże w ich własnych językach. Ten cudowny znak przekraczał wszelkie bariery, wskazując na uniwersalny charakter chrześcijańskiego przesłania.
1 Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. 2 Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. 3 Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden.
Apostołowie i inni uczniowie Jezusa byli zgromadzeni razem, prawdopodobnie w domu, w którym spędzali czas na modlitwie i oczekiwaniu na spełnienie obietnicy zesłania Ducha Świętego, o której mówił Jezus przed swoim wniebowstąpieniem (Dz 1,4-5). Przebywanie razem w jednym miejscu symbolizuje jedność i wspólnotę, co było kluczowe dla rozwoju i przetrwania wczesnego Kościoła. Opis szumu z nieba, przypominającego gwałtowne uderzenie wiatru, wskazuje na niezwykłe, nadprzyrodzone zjawisko. Wiatr w biblijnej symbolice często oznacza obecność Ducha Bożego. W Starym Testamencie możemy znaleźć analogie do teofanii, czyli objawień Boga. W 1 Księdze Królewskiej 19,11-12 czytamy: „A oto Pan przechodził. Przed Panem szedł potężny i silny wiatr, który rozdzierał góry i kruszył skały, lecz Pan nie był w tym wietrze. Po wietrze było trzęsienie ziemi, lecz Pan nie był w trzęsieniu ziemi. Po trzęsieniu ziemi przyszedł ogień, lecz Pan nie był w ogniu. Po ogniu szept łagodnego powiewu.” W podobny sposób Bóg objawił się Eliaszowi, a opis wiatru i ognia w Dziejach Apostolskich 2,2-3 nawiązuje do tego oraz innych starotestamentowych teofanii, gdzie obecność Boga jest odczuwalna poprzez zjawiska naturalne. Pojawienie się ognistych języków, które spoczęły na każdym z apostołów, jest znakiem nadprzyrodzonej obecności Boga. Ogień w Biblii często symbolizuje Bożą obecność, oczyszczenie i moc. Na przykład w Księdze Wyjścia 3,2-4 znajdujemy: „Wtedy ukazał mu się Anioł Pański w płomieniu ognia, ze środka krzewu. Mojżesz zobaczył, że krzew płonie ogniem, ale się nie spala. Wtedy rzekł: 'Zbliżę się, aby zobaczyć to wielkie zjawisko, dlaczego krzew się nie spala'. Gdy Pan widział, że zbliżył się, aby się przyjrzeć, zawołał do niego Bóg ze środka krzewu: 'Mojżeszu, Mojżeszu!' On zaś odpowiedział: 'Oto jestem'."
Podobnie jak w przypadku Mojżesza, ogień symbolizuje tutaj nie tylko obecność Boga, ale także powołanie do specjalnej misji. Języki ognia, które rozdzieliły się i spoczęły na każdym z apostołów, symbolizują osobiste i bezpośrednie napełnienie Duchem Świętym każdego, przygotowując ich do misji głoszenia Ewangelii. Duch Święty napełnia apostołów, dając im moc do głoszenia Ewangelii i czynienia cudów. To wydarzenie jest wypełnieniem obietnicy Jezusa (Dz 1,8) oraz proroctwa Joela (Jl 3,1-2), które Piotr cytuje w swoim kazaniu (Dz 2,17-21). Obecność Ducha Świętego oznacza początek nowej ery w historii zbawienia, gdzie Bóg jest niemal namacalnie obecny pośród swojego ludu.
4 I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.
Zesłanie Ducha Świętego w Pięćdziesiątnicę było spełnieniem obietnicy Jezusa, który mówił uczniom, że zostaną ochrzczeni Duchem Świętym (Dz 1,5). Napełnienie Duchem Świętym oznaczało otrzymanie mocy i odwagi do głoszenia Ewangelii, jak również zdolności do czynienia cudów i znaków, które potwierdzały autentyczność przesłania. Glossolalia, czyli mówienie językami, odnosi się do nadprzyrodzonej zdolności mówienia w językach nieznanych mówiącemu, ale zrozumiałych dla słuchających. W kontekście Pięćdziesiątnicy, apostołowie mówili w językach różnych narodów zgromadzonych w Jerozolimie, co umożliwiło słuchającym zrozumienie głoszonej Ewangelii. Mówienie językami było widocznym znakiem obecności i działania Ducha Świętego. W Nowym Testamencie dar ten jest omawiany także przez apostoła Pawła, szczególnie w 1 Koryntian 12-14, gdzie Paweł wyjaśnia znaczenie tego daru. W 1 Koryntian 14,2-19 Paweł podkreśla, że dar języków jest darem duchowym, który powinien być używany dla budowania wspólnoty wierzących, a nie tylko dla osobistego użytku. Ten dar miał kilka dodatkowych, ważnych znaczeń. Potwierdzał, że to, co działo się w Pięćdziesiątnicę, było autentycznym działaniem Boga. Był to dowód na wypełnienie obietnicy Jezusa o zesłaniu Ducha Świętego (Dz 1,8). Mówienie w różnych językach symbolizowało uniwersalność chrześcijańskiego przesłania. Ewangelia była przeznaczona dla wszystkich narodów, a dar języków umożliwił apostołom komunikowanie tej dobrej nowiny bez barier językowych. To wydarzenie jest również zapowiedzią misji Kościoła, aby głosić Ewangelię „aż po krańce ziemi” (Dz 1,8). Dar podkreślał jedność wierzących w Duchu Świętym, pomimo ich różnorodności kulturowej i językowej. Zgromadzeni w Jerozolimie Żydzi pochodzili z różnych części świata, a fakt, że wszyscy mogli zrozumieć przesłanie głoszone przez apostołów, podkreślał jedność nowo powstałej wspólnoty chrześcijańskiej. W Pięćdziesiątnicę spełniło się proroctwo Joela (Jl 3,1-2), (które Piotr cytuje w swoim kazaniu (Dz 2,17-21) mówiące o wylaniu Ducha Świętego, co skutkować miało także prorokowaniem, widzeniami i proroczymi snami.
5 Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. 6 Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku. 7 «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami?» - mówili pełni zdumienia i podziwu. 8 «Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? - 9 Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, 10 Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, 11 Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie - słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże»
Jerozolima była centrum religijnym dla Żydów z całego świata, a święto Pięćdziesiątnicy przyciągało wielu pielgrzymów. Określenie „pobożni Żydzi” wskazuje na osoby wierzące i oddane praktykom religijnym, którzy przybyli, aby świętować to ważne święto. Szum z nieba przyciągnął uwagę tłumu, który był zdumiony, słysząc apostołów mówiących w ich własnych językach. To nadprzyrodzone zjawisko symbolizuje, że przekaz Ewangelii jest dostępny dla wszystkich, niezależnie od języka i kultury. Tłum był zaskoczony, że apostołowie, będący Galilejczykami, mówią w wielu językach, które rozumieli przybysze z różnych regionów. Galilea była regionem znanym z prostoty i wiejskiego charakteru, więc nie spodziewano się, że jej mieszkańcy będą mówić tyloma obcymi językami a na dodatek… wykładać tak wielki przekaz! Nadmieniona lista narodów i regionów, z których pochodzili pielgrzymi, podkreśla powszechność chrześcijańskiego przesłania. To zjawisko miało kilka ważnych implikacji. Przesłanie Ewangelii stało się zrozumiałe dla ludzi z różnych kultur, co podkreślało, że chrześcijaństwo nie jest ograniczone do jednej grupy etnicznej czy językowej albo kasty. Tzw. „różnorodność narodów” odzwierciedlana jest w zapowiedzi prorockiej, np. Izajasza 2,2-3, gdzie wszystkie narody mają przyjść do góry Pana. Wydarzenie podczas Pięćdziesiątnicy symbolizowało początek spełniania się tych zapowiedzi. W Księdze Izajasza czytamy: „Stanie się na końcu czasów, że góra domu Pana będzie utwierdzona na wierzchu gór i wyniesiona nad pagórki, a wszystkie narody do niej popłyną. I pójdzie wiele ludów, mówiąc: 'Chodźcie, wstąpmy na górę Pana, do domu Boga Jakuba, aby nas nauczył swoich dróg, byśmy kroczyli Jego ścieżkami.'” Cud mówienia językami był znakiem dla tłumu, że apostołowie byli napełnieni Duchem Świętym, co potwierdzało autentyczność ich przesłania i misji.
To wydarzenie obrazuje, że Duch Święty jest darem dla wszystkich wierzących, niezależnie od ich pochodzenia. Od samego początku Kościół był pomyślany jako wspólnota otwarta dla wszystkich ludzi. To uniwersalne wezwanie do skorzystania z łaski zbawienia było widoczne już w pierwszych chwilach jego istnienia. Wspólnota chrześcijańska była zjednoczona w Duchu Świętym, mimo różnorodności językowej i kulturowej, co podkreślało, że jedność w Chrystusie przekracza wszelkie bariery. Zesłanie Ducha Świętego w Dziejach Apostolskich 2, 1-11 jest kluczowym momentem w historii Kościoła. To wydarzenie nie tylko zapoczątkowuje działalność misyjną apostołów, ale także symbolizuje wypełnienie obietnicy Jezusa o przysłaniu Pocieszyciela (Jana 14,26). Uniwersalność daru języków wskazuje na zamysł Boży, aby Ewangelia była głoszona wszystkim narodom, co jest echem misji powierzonej uczniom (Mateusza 28,19-20). To jest także moment uważany za „narodziny Kościoła”. Zdarzenie miało miejsce zaledwie kilka tygodni po zmartwychwstaniu Jezusa i wniebowstąpieniu, a jego skutki były natychmiastowe i dalekosiężne. Duch Święty przyszedł, aby napełnić apostołów mocą do głoszenia Ewangelii, co zaowocowało pierwszymi nawróceniami i szybkim rozwojem wspólnoty wierzących. Zesłanie Ducha Świętego było wypełnieniem obietnicy Jezusa, który mówił swoim uczniom, że po jego odejściu przyjdzie Pocieszyciel, który nauczy ich wszystkiego i przypomni im wszystko, co On im powiedział (Jana 14,26). To pokazuje, że Bóg jest wierny swoim obietnicom i że Jego plan zbawienia jest konsekwentnie realizowany.
Dlaczego świętujemy pamiątkę tego wydarzenia? Duch Święty działa na różne sposoby, zarówno w życiu osobistym, jak i wspólnotowym. Modlitwa o napełnienie Duchem Świętym, otwartość na Jego prowadzenie i gotowość do przyjęcia Jego darów mogą przynieść głębsze doświadczenie wiary i większą skuteczność w służbie dla innych. Zesłanie Ducha Świętego przypomina chrześcijanom o ich misyjnym powołaniu. Współcześni wierzący są wezwani do dzielenia się Ewangelią z ludźmi z różnych kultur i środowisk, podobnie jak apostołowie w dniu Pięćdziesiątnicy. Współczesne technologie i środki komunikacji stwarzają nowe możliwości do szerzenia Dobrej Nowiny na całym świecie. Misja głoszenia Ewangelii jest wciąż aktualna, a Duch Święty jest gotów wspierać wierzących w ich wysiłkach.
Niech każdy nasz dom będzie małym kościołem. Pięćdziesiątnica uczy, że Kościół jest wspólnotą jedności w różnorodności. Jesteśmy wezwani do budowania wspólnot, które odzwierciedlają różnorodność ludzkości, a jednocześnie są zjednoczone w Duchu Świętym. Praktyczne zastosowanie tej nauki może obejmować promowanie szacunku dla inaczej myślących oraz dążenie do jedności w Chrystusie. Duch Święty przynosi nie tylko dary charyzmatyczne, ale także owoce duchowe, takie jak miłość, radość, pokój, cierpliwość, dobroć, wierność, łagodność i opanowanie (Galatów 5,22-23). Współcześni chrześcijanie są wezwani do życia w mocy Ducha Świętego, co przejawia się w codziennym naśladowaniu Chrystusa i praktykowaniu tych cnót w relacjach z innymi. Zesłanie Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy jest fundamentem dla zrozumienia tożsamości i misji Kościoła. Jesteśmy wezwani do otwartości na działanie Ducha Świętego, do głoszenia Ewangelii z odwagą i miłością, do budowania jedności oraz do życia w mocy Ducha Świętego na co dzień. To wydarzenie przypomina o wierności Boga i o Jego planie, który obejmuje wszystkie narody i kultury, zapraszając wszystkich do uczestnictwa w Jego zbawczym dziele. Niech nam wszystkim Bóg błogosławi.
Comments