Safira video

BIBLIA, WILKOŁAKI I ZMIERZCH - NIECODZIENNIK ODC. 207 https://on.soundcloud.com/DFR5b87JqxovoT2PA Po uroczystościach weselnych Tobiasz rzekł do Sary: „Jesteśmy synami świętych i nie możemy tak się łączyć jak narody, które nie znają Boga”. I wstawszy pilnie się oboje razem modlili, aby dostąpić ocalenia. Rzekł Tobiasz: „Panie, Boże ojców naszych, niech Cię błogosławią niebiosa i ziemia, morze, źródła, rzeki i wszystkie stworzenia Twoje, które w nich są. Tyś stworzył Adama z mułu ziemi i dałeś mu na pomoc Ewę. A teraz, Panie, Ty wiesz, że nie dla namiętności biorę siostrę moją za żonę, ale tylko dla miłości potomstwa, w którym by było błogosławione imię Twoje na wieki wieków”. Sara też mówiła: „Zmiłuj się nad nami i niech się oboje wespół zestarzejemy w zdrowiu”. Księga Tobiasza, rozdział ósmy, wersety od piątego do dziesiątego, według Biblii Warszawskiej. TOBIASZA 8, 5-10 (WLG) Czy lubisz oglądać filmy o wilkołakach i nadprzyrodzonych umiejętnościach wampirów? Tak, niektóre kościoły nie zalecają takich treści albo, choćby lektury Harrego Pottera i podobnych kolorowych bajek. Ale my pójdziemy własną drogą, bo w epoce pop-kultury, nawet niewiarygodne i pozornie szkodliwe dla mózgu historie, mogą nieść ze sobą ciekawą inspirację. Czy byłeś kiedyś głęboko zakochany? Ale tak prawdziwie, niemal do szaleństwa i od pierwszego wejrzenia? Bez względu na to co odpowiesz, to zakładam, że tak jak większość słuchaczy, możesz nie wiedzieć, co niesie ze sobą termin „wpojenie”. Imprinting to termin wyniesiony z sagi "Zmierzch" na określenie głębokiej i natychmiastowej więzi, jaką wilkołak może nawiązać z inną osobą. To mistyczne zdarzenie polega na tym, że członek sfory zaczyna postrzegać inną istotę jako centrum wszechświata i jedyną postać, która trzyma go przy życiu. Po wpojeniu wilkołak jest wręcz zmuszony do dostosowywania się do potrzeb tej osoby, do chronienia jej i dbania, aby była szczęśliwa. Nie jest się w stanie dostrzegać piękna u innych. Zjawisko to oznacza, że właśnie ta, a nie inna osoba jest drugą połówką wilkołaka, że potrzebuje go tak, jak on potrzebuje jej. (...) Niech nam wszystkim Bóg błogosławi! Witold Kazimierz Augustyn

Oblicze odbija się w wodzie, a w sercu odbija się człowiek.” PRZYSŁÓW 27:19 (BT) Zastanów się, ile razy ostatnio trzymałeś telefon w dłoni, myśląc o wysłaniu wiadomości do bliskiej osoby, ale ostatecznie go odłożyłeś. Ile z tych niedokończonych wiadomości, urwanych zdań, czy choćby emotikonów, które miały wyrazić troskę, zrozumienie czy miłość, nigdy nie zostało wysłanych? W filmie "Masz wiadomość”, Kathleen i Joe przez długie miesiące rozmawiali wirtualnie, nie zdając sobie sprawy, jak bardzo ich słowa zmieniają ich życie. A teraz pomyśl… czy Twoje milczenie nie jest przypadkiem wygodną ucieczką, pretekstem, by nie skonfrontować się z emocjami? (...) Witold Augustyn, Radio Safira FM, niech nam wszystkim Bóg błogosławi!

„Pan nagradza człowieka za sprawiedliwość i wierność: Pan dał mi ciebie w ręce, lecz ja nie podniosłem ich przeciw pomazańcowi Pańskiemu. Dlatego, jak cenne mi było twoje życie, tak niech będzie cenne u Pana moje życie, niechaj On mię uwalnia od wszelkiego nieszczęścia.” 1 SAMUEAL 26:23-24 WRÓG Z LUSTREM NA TWARZY - NANIEDZIELNIK 11. 08 Życie jest pełne niespodzianek i często są to ludzie, którzy stają nam na drodze, wywołując skrajne emocje, od bólu, po nieopisane wzloty. Czasem są to osoby, których obecność jest dla nas niewygodna, a nawet trudna do zniesienia. Czy jednak zastanawiałeś się, dlaczego tak się dzieje? Co, jeśli to właśnie oni są naszymi najważniejszymi nauczycielami i lustrem, w którym odbijają się nasze lęki, pragnienia i ambicje? Może Bóg specjalnie wpycha nas w ich towarzystwo, byśmy zmierzyli się z własnymi demonami? Saul był pierwszym królem Izraela, wybranym przez Boga, aby rządzić ludem Izraela. Początkowo był pokorny i posłuszny Bogu, ale z czasem jego charakter uległ zmianie. Saul stał się nieposłuszny Bożym nakazom, co doprowadziło do tego, że Bóg odrzucił go jako króla. W międzyczasie Bóg wybrał Dawida, młodego pasterza, aby zastąpił Saula. Dawid najpierw pojawia się na dworze Saula jako harfista, którego muzyka łagodziła złe duchy, które dręczyły Saula. Szybko stał się popularny dzięki pokonaniu Goliata, filistyńskiego olbrzyma, co jeszcze bardziej podsyciło zazdrość Saula. Zazdrość przerodziła się w otwartą wrogość. Saul kilkakrotnie próbował zabić Dawida, który musiał uciekać i żyć jako uchodźca. Mimo to, Dawid zawsze zachowywał lojalność wobec Saula i unikał konfrontacji. Dwukrotnie miał okazję zabić Saula, ale odmówił, uznając, że to Bóg, a nie on, powinien decydować o losie Saula Ostatecznie Saul ginie w bitwie z Filistynami, popełniając samobójstwo, aby uniknąć pojmania. Dawid, pomimo wszystkich krzywd, jakie doznał od Saula, opłakuje jego śmierć i zostaje królem Izraela, kontynuując dzieło, które Saul rozpoczął, ale nie mógł ukończyć z powodu swoich błędów. Spójrzmy bliżej na Saula. To pierwszy król Izraela, wybrany, by prowadzić swój naród. Początkowo był pełen zapału i oddania. Ale jak to często bywa, władza go przytłacza, a jego charakter zmienia się nie do poznania. W piętnastym rozdziale Pierwszej Księgi Samuela Bóg odrzuca go za nieposłuszeństwo – jedno, błędne, ale kluczowe posunięcie. Saul, zamiast zaufać Bożej woli, ulega swoim lękom i frustracjom, co prowadzi go na drogę, z której nie ma odwrotu. Od tego momentu obserwujemy jego powolny upadek. Czyż to nie jest fascynujące, jak jeden wybór może zadecydować o całym życiu? Jego zazdrość i lęk zaczynają go pochłaniać. Cóż za ironia, że zamiast wspierać się na młodszym, Saul, widzi w nim wroga. Zamiast współpracować, dąży do jego zguby, co prowadzi do serii irracjonalnych decyzji. Czyż nie jest to przestroga dla nas wszystkich, jak zazdrość może wypaczyć nasze postrzeganie rzeczywistości? A teraz przyjrzyjmy się drugiej postaci. Dawid, mimo młodego wieku, wykazuje niezwykłą duchową i życiową dojrzałość. Czy nie zastanawia cię, co w nim było tak wyjątkowego, że potrafił odmówić zabicia swojego prześladowcy, choć miał ku temu doskonałą okazję? W dwudziestym czwartym i dwudziestym szóstym rozdziale Pierwszej Księgi Samuela Dawid mógł zabić Saula, ale tego nie zrobił. Dlaczego? Bo wierzył, że to nie jego misja, aby sądzić i karać. Dawid pokazuje nam, że prawdziwa siła nie polega na zniszczeniu wroga, ale na panowaniu nad sobą. Jego cierpliwość i głęboka wiara są inspiracją. A może właśnie dla ciebie? Zadaj sobie pytanie, co zrobiłbyś, gdybyś miał taką władzę jak Dawid? Czy potrafiłbyś, jak on, oprzeć się pokusie? Czy ty również masz w sobie tę siłę, by wybrać trudniejszą, ale bardziej moralną ścieżkę? Czy potrafisz patrzeć dalej niż na chwilowe korzyści? Historia Saula i Dawida to więcej niż opowieść o walce o władzę. To przypomnienie, że każdy człowiek, którego spotykamy, pełni w naszym życiu jakąś rolę. Saul, mimo że jego działania były destrukcyjne, nieumyślnie ukształtował Dawida na lidera i następcę, który potrafi stawić czoła przeciwnościom z godnością. Może w twoim życiu również są osoby, które działają jak Saul, czyli wywołują ból, ale w rzeczywistości pomagają ci wzrastać? Może to, co postrzegasz jako przekleństwo, jest ukrytym błogosławieństwem, które popycha cię do głębszego poznania siebie? Czujesz ten niepokój? To dobrze. Niepokój jest sygnałem, że coś w tobie się zmienia, że dojrzewasz do zrozumienia. Każda interakcja, każda trudność może prowadzić do twojej przemiany. Czy już jesteś gotów spojrzeć na swoje życie z nowej perspektywy? A może wciąż opierasz się tej myśli? Odważ się. Zrób krok w nieznane. Kto wie, jakie błogosławieństwo kryje się za kolejnym zakrętem? Witold Augustyn, Radio Safira FM, niech nam wszystkim Bóg błogosławi!

„Rozmach jest chlubą młodzieży, ozdobą starców - siwizna.” Z Księgi Przysłów, rozdział dwudziesty, werset dwudziesty dziewiąty, według Biblii Tysiąclecia, Wydawnictwa Pallotinum. PRZYSŁÓW 20:29 (BT) SREBRO JAK DOJRZAŁE WINO - NIECODZIENNIK ODC. 203 Zadajmy sobie pytanie, dlaczego boimy się starości? Czy to nie strach przed tym, co nieznane, co wymyka się naszym próbom kontrolowania życia? A może to obawa przed utratą tego, co tak długo pielęgnowaliśmy, czyli siły, urody i statusu? Jednakże Gere, jak prorok z epoki późnego modernizmu, obnaża fałsz tych lęków, mówiąc nam, że prawdziwe życie zaczyna się tam, gdzie kończy się iluzja młodości. To właśnie w jesieni życia, w tym ostatnim akcie naszego ziemskiego spektaklu, odnajdujemy sens, który umykał nam w zgiełku wcześniejszych lat. Witold Augustyn, Radio Safira FM, niech nam wszystkim Bóg błogosławi!

„Wyjawiam wam to, abyście zrozumieli, że prawdziwy pokój odnajdziecie tylko we mnie. Na świecie bowiem będziecie cierpieć ucisk, lecz wytrwajcie w zaufaniu do mnie, ponieważ ja zwyciężyłem świat!” JAN 16:33 (NPD) ANIOŁ Z JEDNYM SKRZYDŁEM - NIECODZIENNIK ODC. 202 W chrześcijańskiej teologii, demony są zazwyczaj postrzegane jako upadłe anioły, które zbuntowały się przeciwko Bogu. Najbardziej znany z nich, Szatan, jest postacią, która według tradycji, była jednym z najwyższych aniołów, ale przeciwstawiła się Bogu i została wypędzona do piekła. Istnienie demonów w świecie można tłumaczyć przez prymat wolnej woli, którą Bóg dał wszystkim swoim stworzeniom. To pozwala na moralny wybór między dobrem a złem. Demony mogą być testem wiary człowieka, jak to widać w Starym Testamencie, gdzie Szatan dostaje pozwolenie od Boga na doświadczenie Hioba. Ale Biblia przedstawia również Bożą sprawiedliwość i miłosierdzie poprzez ostateczne zwycięstwo nad złem, co widać w czynach Jezusa Chrystusa. To on wypędzał demony, a tuż przed zakończeniem swojej misji na ziemi, przekazał tę zdolność Apostołom. Są też tacy, którzy widzą w demonach tylko metaforę, obraz naszych wewnętrznych walk z własnymi słabościami, lękami i namiętnościami. Według Biblii, te duchy ciemności nie są wytworem wyobraźni. Potrafią zniewalać, wpływać na stan naszego zdrowia, oszukiwać i uczyć oszukiwania, a także wywoływać strach i przerażenie. Demony nie wchodzą w człowieka bez zaproszenia. Czekają na otwarcie furtki, takiej jak trwanie w nałogu, nienawiści, chciwości lub złości, czy też po prostu notoryczne trwanie w ulubionym grzechu. Ale czy modlitwa, post albo sakramenty mogą wystarczyć, by stawić czoła temu, co z zaświatów nęci i kusi? Czy nasza wspólnota i zgromadzenia w kościołach lub egzorcyzmy mają moc obrony przed tym, co złe? To pytania, które nie dają spokoju i nieustannie popychają nas do przemyśleń, a także do duchowej introspekcji, i do coraz głębszego wnikania w tajemnice wiary. Szukając odpowiedzi, warto się zastanowić, czy w sposób jaki żyjemy, zapraszamy do naszego wnętrza Boga, czy też jego i naszych przeciwników? Zmagając się z demonami, odkrywamy często coś więcej, otóż... potęgę miłosierdzia, nieograniczoną siłę przebaczenia i możliwość odkupienia nawet najciemniejszych zakamarków duszy. Każde potknięcie, każdy błąd i chwila zwątpienia, stają się okazją do duchowego wzrostu, do pogłębiania naszego zrozumienia miłości, która przemienia i uzdrawia. Bóg doskonali nas przez cierpienie, bo natura ludzka jest taka, że podczas szczęśliwych chwil niewiele uczymy się o życiu. Wiara w istnienie demonów nie powinna paraliżować strachem. Może nas inspirować i podpowiadać o sile ludzkiego ducha, który jest zdolny do wielkich czynów pod Bożym okiem. Niech każde wyzwanie, każde doświadczenie przybliża nas do tego, co w nas Boskie, co nieskazitelne i wieczne. Spoglądając w kierunku mroku, pamiętajmy o świetle i o słowach z szesnastego rozdziału Ewangelii Jana: „W świecie doświadczacie ucisku, ale ufajcie, ja zwyciężyłem świat”. W tej nadziei i obietnicy jest siła, która może przemienić wszystko. Nie ma zatem demona, który nie mógłby zostać przezwyciężony, nie ma ciemności, której nie można by rozproszyć światłem prawdy, miłości i wiary. Oczywiście pod warunkiem, że nie zaprosimy demona do naszego życia, bo Ojciec Niebieski szanuje naszą wolną wolę, i nie będzie nas uszczęśliwiał na siłę. I może właśnie tu leży klucz do zrozumienia, że każdy z nas ma w sobie potencjał do walki z ciemnością, o ile tylko zdecydujemy się go wykorzystać. Na koniec warto przypomnieć: „Wszyscy jesteśmy aniołami z jednym skrzydłem; możemy latać tylko wtedy, gdy obejmujemy drugiego człowieka”. Tak więc, czy otworzymy nasze serca na dobro i miłość, czy też na zło i nienawiść, zależy tylko od nas. I pamiętajmy, że nie ma demonów, które mogłyby nas pokonać, o ile sami im tego nie umożliwimy. Witold Augustyn, Radio Safira FM, niech nam wszystkim Bóg błogosławi!

Zważaj, synu, na moje słowa, do uwag mych nakłoń swe ucho; niech one nie schodzą ci z oczu, przechowuj je pilnie w swym sercu; bo życiem są dla tych, co je otrzymali, lekarstwem całego ich ciała. Z całą pilnością strzeż swego serca, bo życie ma tam swoje źródło. Fałszu ust się wystrzegaj, od warg przewrotnych bądź z dala! Twe oczy niech patrzą na wprost, przed siebie kieruj powieki. Uważaj, gdzie krok masz postawić, i wszystkie twe drogi niech będą pewne. Nie zbaczaj na lewo i prawo, odwróć swą nogę od złego! PRZYSŁÓW 4:20-27 (BT) ODPUŚĆ I WYBIERAJ! - NIECODZIENNIK ODC. 201 Czasami pewne znajomości trzeba sobie odpuścić, aby móc mądrze zaopiekować się swoimi pragnieniami. Brzmi to prosto, prawda? A jednak, jakże często tkwimy w relacjach, które nas wypalają, bo boimy się samotności albo odrzucenia? Psychologia mówi jasno, że toksyczne relacje wyczerpują nasze zdrowie psychiczne i emocjonalne, a ich zakończenie może być aktem odwagi, który prowadzi do wewnętrznej równowagi. Może brzmi to jak egoizm, ale czy nie jest to w istocie akt najczystszej troski o siebie? Zastanów się proszę, ile razy odłożyłeś swoje marzenia na półkę, bo ktoś w twoim otoczeniu zniechęcał cię do ich realizacji? Ludzie, z którymi spędzamy czas, mają ogromny wpływ na nasz rozwój osobisty. Jeśli relacje nas ograniczają, to zamiast budować nasze życie, stawiają mury. Czy warto trwać w takich układach? Skupienie się na własnych pragnieniach i dążeniach jest kluczowe dla rozwoju osobistego i spełnienia życiowego. To nie tylko zdrowy egoizm, to samorealizacja. Maslow miał rację, umieszczając samorealizację na szczycie swojej piramidy potrzeb. Ale jak osiągnąć ten stan, gdy nasze pragnienia są ciągle przytłaczane przez potrzeby innych? Samorealizacja wymaga mądrego zarządzania relacjami i pragnieniami. To wymaga odwagi do powiedzenia „nie” tam, gdzie jest to konieczne, aby powiedzieć „tak” swoim marzeniom. Biblia, choć nie jest podręcznikiem psychologii, również dostarcza cennych wskazówek. W trzecim rozdziale Drugiego Listu do Tymoteusza, w piątym wersecie, autor przestrzega nas, aby unikać ludzi pozornie pobożnych, którzy tak naprawdę odrzucają Bożą moc. To nie jest wezwanie do izolacji, ale do mądrego wybierania towarzystwa. Czyż nie jest to przypomnienie, aby dbać o swoje duchowe i emocjonalne życie, unikając tych, którzy nas ciągną w dół? Z kolei Psalm trzydziesty siódmy obiecuje nam, że jeśli postanowimy rozkoszować się Panem, to On spełni pragnienia naszego serca. To piękna obietnica, ale pod warunkiem, że nasze pragnienia będą zgodne z Bożym planem. Jak często nasze pragnienia są tłumione, bo wydają się niewłaściwe lub egoistyczne? Może czas zacząć je mądrze pielęgnować? Księga Przysłów w czwartym rozdziale przypomina, że powinniśmy strzec swego serca, bo to właśnie w nim jest źródło naszego życia, zatem, po prostu go nie narażajmy. Czyż nie jest to wezwanie do wewnętrznej higieny emocjonalnej? Dbając o swoje serce i emocje, dbamy o najważniejsze źródło naszej energii i życia. Podsumowując, zarówno psychologia, jak i Biblia podkreślają znaczenie zdrowych relacji i mądrego zarządzania pragnieniami. Zakończenie toksycznych znajomości i skupienie się na własnych pragnieniach nie jest egoizmem, lecz mądrą troską o siebie. To prowadzi do zdrowia psychicznego, emocjonalnego i duchowego, a w rezultacie do pełni życia i samorealizacji. Czy masz odwagę odpuścić sobie pewne znajomości i mądrze zaopiekować się swoimi pragnieniami? Niech nam wszystkim Bóg błogosławi! ks. Witold Augustyn

„Ezdrasz bowiem położył sobie na sercu badanie Prawa PANA, wprowadzanie go w życie - i nauczanie w Izraelu jego postanowień i zasad.” EZDRASZA 7:10 (SNP) "Zasadzeni w domu PANA Kwitną na dziedzińcach naszego Boga. Jeszcze w starości przynoszą owoc, są pełni wigoru i świeżości, aby głosić, że Pan jest prawy - On mą opoką, w Nim nie ma nieprawości.” PSALM 92,14-16 (SNP) SERCE PEŁNE PRZEKORY – NIECODZIENNIK ODC. 200 Imię Ezdrasz, w oryginale hebrajskim "Ezra", oznacza "pomoc" lub "ten, który pomaga." Z życia Ezdrasza możemy czerpać wiele inspiracji, na przykład, jak wnosić dobro i pozytywne wartości do naszego życia oraz wpływać pozytywnie na innych. Przede wszystkim, jego przykład pokazuje, jak ważne jest poświęcenie się nauce i przestrzeganiu wartości, które uznajemy za słuszne. Ezdrasz był oddany Prawu Mojżeszowemu, co wskazuje na znaczenie konsekwencji i wierności swoim zasadom. Możemy zatem dążyć do zgłębiania i praktykowania wartości, które uważamy za istotne w naszym życiu właśnie tak, jak Ezdrasz. A jeśli przy okazji możemy kogoś zaskoczyć, to tym lepiej! Ezdrasz przewodził swojemu ludowi, wprowadzając reformy religijne i moralne. To uczy nas, że warto dążyć do wprowadzania zmian w naszym otoczeniu, niezależnie od tego, jak trudne mogą się wydawać. Poprzez nasze działania możemy inspirować innych do lepszego życia, do dążenia do sprawiedliwości, uczciwości i pokory. A może przy okazji trochę ich rozruszać? Kto powiedział, że zmiany muszą być nudne? Jego działania w Jerozolimie pokazują, jak istotne jest zaangażowanie w życie społeczności. Wspólne dążenie do celu, jakim była odbudowa świątyni i odnowienie kultu, uczy nas, że współpraca i wspieranie się nawzajem są kluczowe. W naszych społecznościach możemy szukać sposobów na współdziałanie, wspieranie inicjatyw, które przynoszą dobro i budują jedność. Może warto zacząć od małych, zaskakujących gestów? Niekonwencjonalne podejście potrafi zdziałać cuda! Odnowienie przymierza z Bogiem przez Ezdrasza pokazuje, jak ważne jest dążenie do pojednania i odnowy duchowej. W naszym życiu możemy dążyć do wybaczania, naprawiania relacji i budowania mostów tam, gdzie są podziały. Przykład Ezdrasza uczy nas również, że nawet w trudnych czasach, warto zachować wierność swoim przekonaniom i wartościom, wierząc, że nasza wytrwałość przyniesie owoce. A może przy okazji zaskoczyć siebie i innych swoją determinacją? Ezdrasz poprzez swoje działania miał długotrwały wpływ na życie religijne i społeczne Izraela. To przypomina nam, że nasze czyny mogą mieć dalekosiężne skutki. Nawet najmniejsze gesty dobroci, uczciwości i wsparcia mogą wpłynąć na innych w sposób, którego nie jesteśmy w stanie przewidzieć. Warto więc codziennie starać się żyć zgodnie z wartościami, które uważamy za ważne, i inspirować innych do tego samego. Dodając odrobinę pogody i przekory do naszych starań, możemy uczynić świat lepszym miejscem na swój własny, unikalny sposób. Z dedykacją dla Andrzeja i Pierwszego Zboru Chrześcijan Baptystów z Warszawy, z podziękowaniem za zaproszenie i cudowne, pełne Bożej mocy, niedzielne nabożeństwo! Niech Wam Bóg błogosławi! ks. Witold Augustyn

„Potem Pan Bóg rzekł: «Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam, uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc». Ulepiwszy z gleby wszelkie zwierzęta lądowe i wszelkie ptaki powietrzne, Pan Bóg przyprowadził je do mężczyzny, aby przekonać się, jaką on da im nazwę. Każde jednak zwierzę, które określił mężczyzna, otrzymało nazwę "istota żywa". I tak mężczyzna dał nazwy wszelkiemu bydłu, ptakom powietrznym i wszelkiemu zwierzęciu polnemu, ale nie znalazła się pomoc odpowiednia dla mężczyzny. Wtedy to Pan sprawił, że mężczyzna pogrążył się w głębokim śnie, i gdy spał wyjął jedno z jego żeber, a miejsce to zapełnił ciałem. Po czym Pan Bóg z żebra, które wyjął z mężczyzny, zbudował niewiastę.” Księga Rodzaju, rozdział drugi, wersety od osiemnastego do dwudziestego drugiego, według Biblii Tysiąclecia Wydawnictwa Pallotinum. KSIĘGA RODZAJU 2:18-22a (BT) BUNTOWNIK Z WYBORU - NIECODZIENNIK ODC. 199 Robin Williams był amerykańskim aktorem i komikiem, który zdobył serca widzów na całym świecie dzięki swojej niesamowitej charyzmie i talentowi. Zaczynał jako stand-upowy komik, zdobywając uznanie dzięki szybkim ripostom i niezwykłej zdolności do improwizacji, co szybko przeniosło go na mały ekran, gdzie zyskał ogromną popularność jako uroczy kosmita w serialu telewizyjnym. Williams odnosił sukcesy zarówno na scenie, jak i w filmie, zdobywając Oscara za rolę w "Buntowniku z wyboru" oraz nominacje za filmy takie jak "Good Morning, Vietnam" i "Stowarzyszenie Umarłych Poetów". Jego filmografia pełna jest różnorodnych ról, od dramatycznych po komediowe, co ukazuje jego wszechstronność jako aktora. Ale czyż nie jest ironią losu, że człowiek, który potrafił rozśmieszyć cały świat, sam zmagał się ze zmorami w swojej duszy? Mimo swojej zewnętrznej energii i radości, Williams zmagał się z wewnętrznymi demonami, takimi jak uzależnienia i depresja. W licznych wywiadach otwarcie mówił o swojej walce, co uczyniło go postacią jeszcze bardziej ludzką i bliską wielu ludziom. Jego życie prywatne, pełne rozterek i trudności, było kontrastem do jego publicznego wizerunku. „Myślałem, że najgorsze w życiu to jest być samotnym, ale tak nie jest. Najgorsze w życiu to być z ludźmi, którzy sprawiają, że czujesz się samotny”. Tak Williams powiedział w jednym z licznych wywiadów. Czyż nie czujemy tego czasem, nawet będąc w tłumie? Samotność nie zawsze wynika z fizycznego braku obecności innych ludzi, ale może być jeszcze bardziej dotkliwa, gdy jest się otoczonym przez ludzi, którzy nie dają wsparcia ani zrozumienia. Biblia również odnosi się do tematu samotności i relacji międzyludzkich, podkreślając wagę prawdziwej wspólnoty i miłości bliźniego. W drugim rozdziale Księgi Rodzaju Bóg mówi: "Nie jest dobrze, żeby człowiek był sam; uczynię mu odpowiednią pomoc". Ten werset podkreśla, że ludzie zostali stworzeni do życia w relacjach i wspólnotach, do życia razem a nie osobno. W dziesiątym rozdziale Listu do Hebrajczyków czytamy: "Troszczmy się o siebie wzajemnie, by się zachęcać do miłości i do dobrych uczynków. Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak się to stało zwyczajem niektórych, ale zachęcajmy się nawzajem, i to tym bardziej, im wyraźniej widzicie, że zbliża się dzień". Biblia zachęca do wzajemnego wspierania się i budowania wspólnoty, tak w kościele, jak i w naszych domach. Robin Williams, mimo swojego niezwykłego talentu i sukcesów, doświadczył głębokiej samotności, co uczyniło jego życie jeszcze bardziej skomplikowanym. Jego tragiczna śmierć w 2014 roku wstrząsnęła światem i uwydatniła problem zdrowia psychicznego, zwłaszcza wśród ludzi sukcesu. Jego życie i kariera są przykładem nie tylko wielkiego talentu, ale także człowieczeństwa i skomplikowanych zmagań, które mogą dotknąć każdego, niezależnie od prestiżu i osiąganych sukcesów. Biblia mówi o znaczeniu wspólnoty i autentycznych relacji, co w kontekście życia Williamsa, staje się jeszcze bardziej wymowne. Na koniec, warto zastanowić się nad słowami Williamsa jako cenną wskazówką na naszej drodze życia. W świecie pełnym pozorów i zanikającej empatii, nie zapominajmy o tym, co naprawdę ważne, czyli o głębi i odpowiedzialności w pielęgnowaniu naszych relacji z bliskimi. To dobrze ułożone związki z innymi ludźmi potrafią nadać nieocenioną wartość naszemu życiu, szczególnie w najtrudniejszych chwilach. Więc, choć życie może być pełne wyzwań i samotności, pamiętajmy, że nigdy nie jesteśmy naprawdę sami, gdy mamy wokół siebie ludzi, którzy nas rozumieją i wspierają a nad wszystkim czuwa nasz Ojciec w niebie. Radio Safira FM, niech nam wszystkim Bóg błogosławi! Radio Safira FM, niech nam wszystkim Bóg błogosławi!

„Above all, love each other deeply, because love covers over a multitude of sins.” 1 PETER 4:8 (NIV) The film "Joe Black" starring Anthony Hopkins is a captivating story about billionaire William Parish, who, just before celebrating his sixty-fifth birthday, begins to experience unsettling events. Imagine hearing voices in your head that invite you to dialogue and announce the arrival of someone unknown and even otherworldly. That someone turns out to be Death, who, instead of terrifying, appears in the form of Brad Pitt and takes on the name Joe Black. Joe proposes a deal to Parish, wanting to accompany him for a while to understand life on Earth in exchange for postponing his imminent death. Sounds like an offer you can't refuse, right? Things take a new turn when Joe falls in love with Parish's daughter, Susan, brilliantly played by Claire Forlani. Yes, you heard it right, Death falls in love with a charming mortal! But what exactly is love here? This feeling, which has many names, much like Death. Love is multifaceted, dangerous, full of contrasts, but also depth, touching the deepest corners of the viewer and the human soul. How does this film relate to Christian values? At first glance, it seems not at all, but that's just an illusion that fades away when you watch this film a third or fourth time, letting yourself be carried away not only by the depth of some dialogues but also by the atmosphere and beautiful music composed by Thomas Newman. From our recent lessons, we remember how Apostle Paul defines love. It is the highest and most desired virtue because "Love is patient, love is kind. It does not envy, it does not boast, it is not proud. It does not dishonor others, it is not self-seeking, it is not easily angered, it keeps no record of wrongs. Love does not delight in evil but rejoices with the truth. It always protects, always trusts, always hopes, always perseveres. Love never fails." Meanwhile, Apostle Peter complements this teaching in the fourth chapter of his First Epistle, saying, "Above all, love each other deeply, because love covers over a multitude of sins." Imagine now that even Death can discover what it means to love. Joe Black's love for Susan, and hers for him, is nothing less than a reflection of this biblical love, which with each scene becomes more selfless, devoted, and full of hope, and consequently... immortal. This feeling transforms Joe, making him more human and empathetic. His relationship with Susan allows him to see the value of human life, love, and hope. (...) Join forces with Radio Safira (radio.safira.fm) as a Partner. It's only through your support that we can deliver broadcasts free of ads and the everyday hustle and bustle: https://buy.stripe.com/9AQ3cl8QdbGx1POdQQ

„Przede wszystkim w niezłomny sposób praktykujcie wzajemnie wobec siebie postawę ofiarnej Bożej miłości, pamiętając, iż ona nie koncentruje się na grzechach, lecz wszystkie je zakrywa.” 1 PIOTRA 4:8 (NPD) Film "Joe Black" z Anthonym Hopkinsem to fascynująca historia miliardera Williama Parisha, który tuż przed fetowaniem sześćdziesiątych piątych urodzin, zaczyna doświadczać niepokojących zdarzeń. Wyobraźcie sobie głosy w głowie, które zapraszają do dialogu, a na dodatek, zapowiadają nadejście kogoś nieznajomego a wręcz, nieziemskiego. Tym kimś okazuje się być Śmierć, która zamiast straszyć, pojawia się pod postacią Brad’a Piit’a, i przyjmuje nazwisko Joe Black. Joe proponuje Parishowi układ, chce towarzyszyć mu przez pewien czas, aby zrozumieć życie na ziemi, w zamian za odroczenie bliskiej daty jego śmierci. To brzmi jak umowa nie do odrzucenia, prawda? Sprawy jednak nabierają nowego wymiaru, gdy Joe zakochuje się w córce Parisha, Susan, którą wyśmienicie zagrała Claire Forlani. Tak, właśnie, dobrze słyszycie, Śmierć się zakochuje w uroczej śmiertelniczce! No właśnie, ale czym tutaj jest miłość? To uczucie, które ma wiele imion, podobnie jak Śmierć. Miłość jest tutaj wielowymiarowa, niebezpieczna, pełna kontrastów, ale także głębi, poruszając najgłębsze zakamarki widza i ludzkiej duszy. A jak ten film odnosi się do chrześcijańskich wartości? Z pozoru nijak, ale to tylko pozór, który odchodzi w siną dal, jeśli ten film zobaczymy trzeci albo czwarty raz, dając się porwać nie tylko głębi niektórych dialogów, ale także klimatowi i pięknej muzyce Thomas’a Newman’a. Z ostatnich lekcji pamiętamy jak Apostoł Paweł definiuje miłość. To jest najwyższa i najbardziej pożądana cnota, bo „Miłość jest cierpliwa i łaskawa. Miłość nie zazdrości i nie manipuluje, nie zapada się w milczenie i nie szuka poklasku a także… nie unosi się egoizmem. Nie unosi się gniewem, nie pamięta złego, nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz wpółweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję i wszystko przetrzyma, a przede wszystkim… Miłość nigdy nie ustaje”. Z kolei Apostoł Piotr niejako uzupełnia tę naukę i w czwartym rozdziale Pierwszego Listu mówi: „Nade wszystko, miejcie wytrwałą miłość jedni ku drugim, bo miłość zakrywa mnóstwo grzechów”. Wyobraźcie sobie teraz, że nawet Śmierć może odkryć, co to znaczy kochać. Miłość Joe Blacka do Susan i nawzajem, jest niczym innym jak odzwierciedleniem tej biblijnej miłości, która z każdą sceną staje się bardziej bezinteresowna, oddana oraz pełna nadziei, a w konsekwencji… nieśmiertelna. To uczucie przemienia Joe, czyniąc go bardziej ludzkim i empatycznym. Jego relacja z Susan pozwala mu dostrzec wartość ludzkiego życia, miłości i nadziei. (...)

„Wysławiam Ciebie, Panie, boś mnie wybawił i nie uradowałeś mych wrogów z mojego powodu. Panie, mój Boże, do Ciebie wołałem, a Tyś mnie uzdrowił” PSALMY 30:2-3 (BT) UPOKORZENIE - NIECODZIENNIK ODC. 198 Upokorzenie jest jak cień, który podąża za nami cicho i uporczywie, czasem bezpardonowo rzucając całe nasze „ja”, w najbardziej mroczne zakątki naszego umysłu. To uczucie, które odzywa się w nas z brutalną szczerością, mówiąc o naszej kruchości, potrzebie bycia rozumianym, szanowanym i akceptowanym. W humanistycznej refleksji nad upokorzeniem widzimy ludzką kondycję jako pole bitwy, na której nasza godność staje się zakładnikiem w rękach innych, szczególnie tych najbliższych i kochanych. W tej walce o zachowanie siebie, współczesna psychologia zaleca stawianie czoła uczuciom, nazywanie ich, przyznawanie się do nich, a także obronę naszych granic, co jest świadectwem i wezwaniem do niezłomności. A co na ten temat mówi Biblia? Pismo Święte podchodzi do upokorzenia jako do momentu, który ma znaczenie transcendentalne. Doświadczenie upokorzenia to nie tylko osobista porażka, ale część większego, Boskiego planu, który z czasem objawia głęboko schowane i tajemnicze oblicze. Hiob, który stracił wszystko co miał, a potem został wystawiony na próbę, nie przez ludzi, ale przez samego Boga, stał się zarówno ikoną cierpienia, jak i wytrwałości przez wiarę. To, co z pozoru wydaje się krzykiem na pustyni, w biblijnej narracji staje się dialogiem z Absolutem, gdzie odpowiedzi, choć nie zawsze jasne, są obietnicą bliskości Boga w naszym cierpieniu. W tej dwutorowej perspektywie, humanistycznej i biblijnej, radzenie sobie z upokorzeniem wymaga od nas nie tylko odwagi do konfrontacji z bólem, ale i otwartości na przemianę, jaką ten ból może w nas wywołać. Wybaczenie temu, który nas upokorzył, tak często proponowane zarówno przez terapeutów, jak i przez duchowych nauczycieli, jest nie tyle procesem zapominania, ile aktem głębokiego uzdrowienia i wyzwolenia. Pamiętajmy, że proces radzenia sobie z upokorzeniem ma swoje tempo, które nie zawsze jest zgodne z naszym oczekiwaniem. Każdy krok, choć może wydawać się mały, jest krokiem w kierunku większej całości naszej lepszej i zdrowszej przyszłości. A przypomnienie z Psalmu trzydziestego, które mówi: "Wyrwałeś moją duszę z głębokości Szeolu", jest potężnym świadectwem nadziei, która nie jest pusta, ale ugruntowana w doświadczaniu obecności Boga. Medytacja i modlitwa nad Jego słowem spisanym w Biblii, może przemienić najciemniejsze noce naszych życiowych zmagań, w świt zrozumienia i odnowy, naszego ciała, ducha i duszy. Radio Safira FM, niech nam wszystkim Bóg błogosławi!

“Lord my God, I called to you for help, and you healed me. You, Lord, brought me up from the realm of the dead; you spared me from going down to the pit.” PSALMS 30: 2-3 (NIV) Humiliation is like a shadow that follows us silently and persistently, sometimes mercilessly thrusting our entire "self" into the darkest corners of our mind. It is a feeling that speaks to us with brutal honesty, revealing our fragility, and our need to be understood, respected, and accepted. In humanistic reflection on humiliation, we see the human condition as a battlefield where our dignity becomes a hostage in the hands of others, especially those closest and dearest to us. In this fight to preserve ourselves, contemporary psychology advises confronting our feelings, naming them, admitting to them, and also defending our boundaries, which is both a testament and a call to resilience. What does the Bible say about this? Scripture approaches humiliation as a moment of transcendental significance. The experience of humiliation is not just a personal defeat, but part of a larger, Divine plan, which over time reveals its deeply hidden and mysterious face. Job, who lost everything he had and was then tested, not by people but by God himself, became an icon of suffering and perseverance through faith. What seems like a cry in the desert in biblical narrative becomes a dialogue with the Absolute, where the answers, although not always clear, are a promise of God's closeness in our suffering. In this dual perspective, humanistic and biblical, coping with humiliation requires from us not only the courage to confront the pain but also an openness to the transformation that this pain can bring about. Forgiving those who have humiliated us, so often recommended by both therapists and spiritual teachers, is not so much a process of forgetting as it is an act of deep healing and liberation. Let's remember that the process of dealing with humiliation has its own pace, which is not always in line with our expectations. Each step, though it may seem small, is a step towards a greater whole of our better and healthier future. A reminder from Psalm 30, which says, "You have drawn my soul out of Sheol," is a powerful testimony of hope, not empty, but grounded in experiencing the presence of God. Meditation and prayer over His written word in the Bible can transform the darkest nights of our life struggles into the dawn of understanding and renewal of our body, spirit, and soul. Radio Safira FM, may God bless us all! Join forces with Radio Safira (radio.safira.fm) as a Partner. It's only through your support that we can deliver broadcasts free of ads and the everyday hustle and bustle: https://buy.stripe.com/9AQ3cl8QdbGx1POdQQ