Podczas niedawnej wizyty w Węgrzech miałem okazję zebrać obserwacje z kraju pełnego kontrastów i sprzeczności. W środku Europy, na skrzyżowaniu kultur i ideologii, Węgry Wiktora Orbana stanowią fascynujące tło do rozważań nad tym, co to znaczy być europejskość w XXI wieku.
Z jednej strony jesteśmy świadkami, jak nowoczesność wdziera się w zakamarki Budapesztu - miasta ożywionego i postępowego, które łączy tradycyjny urok z nowoczesną energią. Z drugiej, za jego murami, Węgry trzymają się mocno swoich korzeni, szanując głęboko zakorzenione tradycje i wartości.
Na zachodzie, Węgry są często przedstawiane jako bastion anty-woke. Często krytykowane przez elity za konserwatywne podejście do wielu spraw, Węgry stawiają pytanie: czy zachodnia perspektywa jest jedyną słuszną w kwestii definiowania demokracji, tożsamości narodowej czy wartości rodzinnych?
Choć wielu reformowanych pastorów docenia nauczanie Tima Kellera, odnoszące się do kultury zarówno węgierskiej, jak i zachodniej, dla wielu Węgrów takie nauczanie jest kontrowersyjne. Ta mieszanka post chrześcijaństwa i silnych tradycji odzwierciedla podział, który można zauważyć nie tylko w Węgrzech, ale również w wielu innych krajach europejskich.
Kolejnym aspektem, który rzuca cień na postrzeganie Węgier, jest ich stosunek do imigracji. W kraju, który otwarcie przyjmuje uchodźców z Ukrainy, wyczuwa się pewien sceptycyzm wobec masowej imigracji. Czy to strach przed utratą tożsamości, czy może bardziej złożony problem, związany z geopolityką i historią kraju?
Węgry stanowią wyzwanie dla utartych ścieżek stereotypów. W tym kraju dostrzegłem, że demokracja nie jest jednowymiarowa, a wartości i tradycje mogą współistnieć z postępowym światopoglądem. W erze, w której często skupiamy się na tym, co nas dzieli, Węgry przypominają nam o wartości rozmowy i próby zrozumienia innych perspektyw. W końcu, czy nie to jest sednem prawdziwej europejskości?
Kate Kasiutuch/Unsplash